Travel Journal

Het is maandagochtend als wij richting het vliegveld van Christchurch rijden. Niet om te zelf te vertrekken naar onze volgende reisbestemming, maar om Ies Goedbloed met zijn reis kornuiten op te halen en te verwelkomen. We hadden Ies niet gezegd dat we hem zouden ontmoeten op het vliegveld en werd het dus een verrassing. De groep had wel al gehoord van ons, maar ook zij hadden nog niet helemaal een beeld van wie we waren en wat we hier deden, behalve 3 groepsleden die ons al wel kenden. Al snel hadden we met iedereen kennis gemaakt en maakte we deel uit van Avanta! Ies en Maarten hadden een blik op de kaart geworpen om te kijken waar we het beste heen konden gaan. Daar waar de zon scheen, want het weer in Christchurch was niet al te zomers. We zouden 1 nachtje gaan kamperen met deze beste reizigers. We bereikten via een alternatieve route door de bergen een prachtig kampeerplek waar geen kip noch kiwi was te beleven. Geweldig dus. Zodra een ieder zijn of haar tent had opgezet en het kampvuur was ontstoken genoten we van een heerlijk avondje rondom het vuur. Ies wist nog wel een mooi verhaal te vertellen en rond middennacht ging iedereen pas naar bed. De volgende ochtend begon de dag iets minder mooi en we hadden ons ontbijt nog maar net achter onze kiezen of de eerste druppels regen vielen al. We besloten om nog een dagje met de groep mee te gaan, want wij hadden verder niet echte plannen. En waarom niet kiezen voor gezelligheid met een paar landgenoten, die ook nog eens wild enthousiast waren over Hennelien? De jongste Avantagangster ooit! Hennelien vond het dan ook heel best en genoot van alle aandacht. Ondanks de regen trokken we toch onze stoute slippers aan om een mooie wandeling te maken in 1 van de omliggende bergen. Hennelien was moe en viel al snel in de buikdrager in slaap. Ik op mijn slippers begon halverwege toch ietswat moeite te krijgen en besloot om maar weer terug te gaan en me wat op te warmen in de auto en Hennelien een slokje te geven. Al glibberend en bijna uitglijdend door de regen...mmm dit is iets minder leuk vakantie vieren. Hopelijk wordt het weer snel beter. Maar na de vraag waar we op het eiland zon konden vinden kregen we niets meer dan alleen maar regen....overal! En kamperen in regen vind niemand leuk, dus waagde Maarten een telefoontje naar Oamaru, het gezinnetje waar we afgelopen weekend waren geweest. Natuurlijk hartelijk welkom. 16 mensen? Geen probleem. En na een 2 uur rijden zaten we weer bij de fam. Edzes in de kamer, met warme koffie, helemaal verregend met 17 mensen en 1 baby in totaal. Op en top gezellig. En de familie genoot des te meer, want zo vaak krijgen ze geen Nederlanders over de vloer ☺
De volgende morgen scheen de zon volop en genoten we de rest van de morgen en middag van het heerlijke weer aan zee. Ook vandaag besloten we maar om nog wat langer met deze groep op te trekken. Zolang we maar niet te ver naar het zuiden gingen van het eiland, maakte het voor ons eigenlijk niet veel uit waar we heen gingen. We hadden immers bijna alle hoogtepunten van het eiland al gezien. De volgende dag moesten we iig weer richting Christchurch om uiteindelijk zaterdag bij mensen te verblijven van de kerk daar.
Na de aangename zonuren kwam helaas weer regen. En boven op de bergen was het ook nog een stuk kouder. Tja, zo’n boer als afgelopen nacht vind je niet zomaar nog maar een keer. En zeker niet als je van de bewoonde wereld verdwijnt. Na uren zoeken naar een geschikte droge plek reden we langs een grote open schuur, waar s’ nachts koeien verbleven. Er was geen boerderij te verkennen in de omgeving en de groep begon al de tenten op te slaan. Maarten en ik reden nog even verder om te kijken of er toch niet een betere plek te vinden was dan een omgeving met ijskoude wind en veel poep. En ja hoor, 500 meter verderop een klein hout huisje.



Wie weet mochten we daar onze handen warmen bij het vuur? Eenmaal bij het huisje gekomen bleek er geen levend wezen te bekennen. Een tafel en een paar banken, een open haard een paar kaarsen met lucifers en een paar oude kranten uit 2002 was het enige wat we vonden. Dat werd dus een prachtige kampeerplaats voor ons. De vreugde kon niet op, want meer dan de helft van de groep was niet eens berekend op zulke koude dagen en nachten in de zomer van Nieuw-Zeeland.
De volgende dag reden we een geweldig mooie route door ‘the middle of nowhere’. Heuvels, eindeloze lange gravelwegen, modderplassen en af en toe een paar koeien en schapen. Prachtig! We genoten voor 10! Uiteindelijk kampeerden we nog maar een nachtje mee. In een verlaten bos vonden we opnieuw een superplek en we maakten nog een heerlijk kampvuur ook. Na nog 1 nachtje (het waren er inmiddels 4 geworden) te verblijven met deze groep moesten we de volgende morgen toch echt afscheid gaan nemen. De groep zou richting het zuiden doorreizen en wij moesten weer richting het noorden. Het weer begon ‘smorgens met een heerlijk zonnetje, maar ook die verdween na een aantal uren weer achter de wolken met regen en we besloten om in een dorpje te overnachten in een hostel. Even weer wat luxe konden we wel weer gebruiken Eenmaal bij het hostel aangekomen, bleken we de enige gasten te zijn. Het plaatsje Methven is meer populair in de winter, omdat het in een skigebied ligt.
De volgende dag was het nog maar anderhalf uur rijden naar onze volgende bestemming. Familie Watson in Christchurch. Rond een uur of 12 werden we met een lekkere bak koffie verwelkomd door dit echtpaar.
Zaterdag zijn we nog even de stad in geweest hier. Christchurch is een redelijk grote stad met een leuk oud centrum. Een ding tekent de stad... afgelopen september 2010 is een er flinke aardbeving geweest waardoor enorm veel gebouwen zijn beschadigd of vernietigd. Nog steeds word er hard gewerkt om dit op te knappen maar veel gebouwen moeten worden afgebroken. Hele winkelstraten zijn nu nog dicht. Nog elke dag zijn er “naschokken” voelbaar. Vorige week was er nog een schok gemeten van 5.1 op de schaal van richter wat opnieuw schrik en schade veroorzaakte.

Na een zondag zoals thuis, in de Reformed Church van de stad, gaan we vandaag naar Banks Peninsula. Een schiereiland uit de kust van Christchurch.
Het is ons laatste dagje Nieuw-Zeeland. Wat hebben we een ontzettend gave en fijne tijd gehad hier. Veel goede ontmoetingen, een ongelooflijk mooi land en vooral ook samen enorm genoten. We hebben eigenlijk helemaal geen zin om hier weg te gaan... maar er wacht een nieuw avontuur, Fiji!
Morgenochtend hopen we naar het eilandengebied te vliegen. Volgend weekend hebben we waarschijnlijk weer genoeg met jullie te delen...

We wensen iedereen weer een goede week toe en zien uit naar jullie reacties!